Laat de kinderen tot mij komen.
De leerlingen van Jezus lopen tussen alle mensen door. Een beetje voorzichtig tikken ze mensen op hun schouder: ‘Pardon, mogen we er even langs?’ De leerlingen zijn de drukte inmiddels wel gewend. Waar Jezus komt, komen mensen. Ze drommen om hem heen en hopen op een paar woorden of een aanraking. De mensen nemen hun vrienden en familie mee. Ook hun kinderen. Die kinderen lachen, zingen en roepen. Soms spelen ze ergens in een stil hoekje, soms zitten ze lekker bij hun vader en moeder en soms rennen ze tussen de mensen door. Het is best gezellig zo. Maar de leerlingen kijken wel wat bezorgd. ‘Zou het niet te veel druk voor Jezus zijn, zo met al die kinderen erbij?’ ‘Pardon, zouden wij er even langs mogen? Een moeder heeft haar dochter vast en gaat langs de leerlingen heen. Ze loopt recht op Jezus af en tikt hem op zijn schouder. ‘Zou u mijn dochter willen zegenen?’ ‘O nee’, grijpen de leerlingen in. ‘Dat kan echt niet. Jezus is al veel te druk met andere dingen!’ Jezus hoort wat de leerlingen zeggen en het maakt hem boos. ‘Laat de kinderen bij mij komen, houd ze niet tegen!’ Hij strekt zijn handen uit en neemt het meisje over van haar moeder. Hij legt zijn hand op haar hoofd. ‘Ik zegen jou’, zegt hij. Al gauw komen er meer vaders en moeders met hun kinderen naar Jezus toe. Jezus zegent ze allemaal. Tegen zijn leerlingen zegt Jezus: ‘Wees open, net als een kind. Want dan is er plek voor jou in het koninkrijk van de hemel.´