De soepsteen
(gebaseerd op een Iers sprookje over een arme man die honger heeft)

Je wordt treurig als je ziet hoe droef het is
in het dorpje Treurigheid, gemeente Droefenis.
Ze hebben er weinig en lachen niet vaak.
Het is een dorpje zonder kraak of smaak.

Maar op een dag komt er een man
die het hele dorp veranderen kan.
Hij verzamelt de dorpelingen om zich heen
en zegt: ‘Kijk eens goed naar deze steen.

Hiermee maak ik een soep, en dan is het feest
zoals het in Treurigheid nog nooit is geweest’.
Hij legt de steen in een koperen pan
en vraagt of iemand hem wat water brengen kan.

Daarna kijken ze goed, de dorpelingen en de man.
Iedereen denkt, maar niemand zegt er wat van.
Ze zien hoe het pruttelt en borrelt en sist,
die steen in de pan, waarbij toch nog iets mist.

‘Een snufje laurier’, mompelt de man, ‘dat moet er wel bij,
en ook nog tomaat en courgette en een prei.’
De dorpelingen halen het op en zien thuis in de kast
nog veel meer dat in de feestsoep past.
De man roert en hij roert en hij roept: ‘Volgens mij is het klaar!
Het feest kan beginnen, kom allemaal maar.’
En er wordt gezongen, gedanst en gefeest
alsof ze in Treurigheid nooit droef zijn geweest.

En aan het eind ligt in een bijna lege, koperen pan
alleen nog een steen, die een dorp veranderen kan.